Thailand en Laos

Bangkok

Toen ik van Battambang tot de Thaise grens twee uur lang samen met 7 Cambodjanen in een taxi gepropt zat, voelde ik me net een sardientje in blik. Datzelfde gevoel had ik ook een beetje toen ik in een tuktuk rondreed in Bangkok. De wegen zijn hier zo propvol met auto's, er is gewoon een constante verkeerschaos. Het duurt ellenlang om van A naar B te geraken, omdat je steeds in de file staat, in de meeste gevallen recht achter een stinkende uitlaat. Ik zag het dan ook niet zitten om lang in deze drukke metropool te blijven. In twee dagen heb ik echter redelijk wat van de stad kunnen zien.

Vanzelfsprekend ben ik naar het Grand Palace geweest, de bekendste plek in Bangkok. Wat Pho was ook bijzonder, omdat hier een enorm, 46 meter lang beeld van een liggende Bouddha te zien is. 's Avonds ben ik naar het stadion gegaan om een heel populaire sport te zien: Muay Thai (Thais boksen). Jongens die vaak ver onder de volwassen leeftijd waren, namen het tegen elkaar op in een gevecht waarbij naast slaan, ook trappen is toegestaan (video). De Thaise mannen in het publiek gingen als razenden tekeer. Ze schreewden en sloten weddenschappen met elkaar, waarbij ze allerlei vreemde handbewegingen maakten.

Fietsen lijkt misschien de minst ideale maniet om Bangkok te verkennen, maar het is de perfecte manier om te ontsnappen aan het drukke verkeer en onbekende plekjes te ontdekken. De fietstour die ik deed, bracht me langs allerlei plekken waar ik anders nooit geweest zou zijn, laat staan ze hebben kunnen vinden. Een groot gedeelte van de tocht ging door Chinatown, via allerlei smalle steegjes waar de mensen buiten hun eten aan het klaarmaken waren. Na een aantal markten gepasseerd te hebben, waar de ingewanden van vissen en kippen me haast om de oren vlogen, kwamen we bij de rivier aan, die we overstaken met een klein pontje. Opvallend vriendelijk waren de mensen hier, anders dan ik tot dan toe had meegemaakt in het toeristische gedeelte van Bangkok. Hierna heb ik nog een grote bloemenmarkt gezien en een tochtje over de rivier gemaakt. Met de nachtbus ben ik naar Vientiane, de hoofdstad van Laos, gereisd.

Vientiane en Luang Prabang

De rust van Vientiane (slechts 200.000 inwoners) was letterlijk en figuurlijk een verademing. Er was helaas niet heel veel te zien. De tempel Pha That Luang is het belangrijkste gebouw en tevens het nationale symbool dat je overal op terugziet. Verder waren er een aantal boeddhistische tempels, maar die had ik ondertussen al wel genoeg gezien..

Op de weg naar Luang Prabang zag ik dan eindelijk het landschap waarvoor ik naar Laos gekomen was. 's Ochtends zijn de bergen hier vaak gehuld in mist, maar als die eenmaal opgetrokken is, komt er een fantastisch mooi landschap tevoorschijn. Laos is erg dunbevolkt, maar langs de verharde weg zie je wel vaak huisjes. Die zijn erg eenvoudig, vaak maar een ruimte waar een heel gezien in slaapt. Op een gegeven moment ging de bus door een dorpje, waar alle mensen langs de weg naar een brandende stapel hout stonden te kijken... een crematie. Een ander moment liep er opeens een olifant op de weg en af en toe was er een kudde koeien die de weg versperde. Dat is het mooie aan reizen en andere culturen, zo zie je nog eens nieuwe dingen.

Luang Prabang is een vrij toeristisch stadje, maar wel heel erg gezellig. Door haar grote en unieke collectie aan boeddhistische tempels, staat het op de werelderfgoedlijst. 's Ochtendsvroeg heb ik de processie van honderden monniken gezien, die elke dag gaven krijgen van de bevolking. Overdag ben ik rondgereden op een fietsje en heb ik wat tempels en het paleis bezocht en 's middags ben ik over de Mekongrivier naar een grot gevaren en heb ik een weversdorpje bezocht, waar men sjaals en kleding maakt met een weefgetouw. Elke avond is er in Luang Prabang een leuke markt, waar de mensen uit de omliggende dorpjes hun kleding, schilderingen, houtsnijwerk of koffie en thee verkopen. En daarnaast kon je er heerlijk en goedkoop eten en gezellig wat drinken aan het water.

Muang Ngoi Neua

M'n beste dagen in Laos had ik in het piepkleine en afgelegen dorpje Muang Ngoi Neua. Ik moest eerst vier uur met de bus over een hobbelige weg en daarna nog een uur met een motorbootje, maar dat was het waard. Deze plek was echt een juweeltje. Het ligt schitterend aan de rivier tussen hoge bergen. Er is maar een straatje en auto's of brommers hebben ze niet, je kunt er namelijk alleen per boot komen. De mensen hier wassen hun kleding en zichzelf in de rivier, bij het eerste ochtendlicht word je wakker door het gekraai van de hanen en elektriciteit, opgewekt door generators, is er slechts van zonsondergang tot tien uur 's avonds. Een heerlijke plek om een paar dagen te blijven.

De bergen in het noorden van Thailand en Laos worden bevolkt door hill-tribes (bergstammen). Deze etnische minderheden, die in Laos 30% van het totale bevolkingsaantal uitmaken, hebben veelal hun eigen taal, kleding en tradities. Ze zijn een paar eeuwen geleden overgekomen uit o.a. China, Myanmar en Tibet. Met een gids ging ik op pad om een mooie wandeling te maken en verschillende bergstammen te bezoeken, waaronder de Hmong en de Khamu. Heel bijzonder om te zien hoe deze mensen leven, zo eenvoudig. De huisjes bijvoorbeeld (elke stam heeft zijn eigen bouwstijl) waren gemaakt van bamboe en bananenbladeren en verder leven ze van wat ze zelf produceren.

In Vientiane vonden op het moment dat ik er was de South East Asia Games plaats, maar het enige dat ik er daar van heb gezien, waren bussen met sporters die onder politiebegeleiding rondreden. In Muang Ngoi Neua heb ik samen met wat mensen uit het dorpje toch nog iets van het spektakel meegemaakt via de tv. De Laotianen hechten overigens weinig waarde aan privacy. Slapen doen ze overal en deuren en ramen staan altijd wagenwijd open. De lao-lao (rijstwhisky) kwam op tafel en ik zag Laos met 2-0 winnen van Indonesie. Ik ontdekte dat in Laos de fanatiekste supporters niet de mannen zijn, maar de vrouwen, die bij elk kansje begonnen te gillen!

Mijn tweede dag op deze afgelegen plek was ook weer erg goed. Na een wandeling over zandpaadjes, waarbij ik onderweg een aantal boeren met zakken rijst op de rug passeerde, ontvouwde zich het landschap waar ik naar op zoek was: uitgestrekte rijstvelden omgeven door hoge bergen, met hier en daar een buffel of een klein hutje op palen (video). Onderweg kwam ik langs een klein dorpje, waar ik even rustig ben gaan zitten en het leven om me heen heb bekeken (video). Toen ik weer terug was in Muang Ngoi Neua en onder het genot van een Beerlao de zon zag ondergaan achter de bergen, kon ik terugkijken op een paar geweldige dagen.

Naar Thailand

Vanaf Luang Prabang ben ik per boot over de Mekong naar de grens met Thailand vertrokken, een reis die twee dagen duurde. Een lange zit, maar het voordeel was dat ik eindelijk toekwam aan het lezen van mijn boek. Daarnaast was het ook gewoon wel een mooie reis met fijne uitzichten. Halverwege stopten we voor de nacht bij een klein dorpje. Toen ik hier na mijn avondeten terugliep naar mijn guesthouse, werd ik uitgenodigd om aan te schuiven bij een groepje jongens die net wat eten aan het klaarmaken waren. Gastvrij als ze waren, kreeg ik ook een lepel om een hapje mee te eten uit de kom. En dat was me toch heet!! De jongens moesten er om grinniken, maar bij mij voelde het een uur later nog steeds alsof m'n mond in brand stond. Ik snapte er niets van, hoe konden zij nou lepel na lepel naar binnen werken?

Eenmaal aangekomen in Huay Xai, waar een van de vijf grensovergangen met Thailand is, moest ik tot de volgende ochtend wachten, voordat ik met een motorbootje de Mekong over kon steken naar Thailand. Vanaf hier was het een flinke reis naar Chiang Mai, waar ik op de juiste dag arriveerde om de gezellige Sunday Market mee te maken. Net als op andere plekken in Zuidoost-Azie, heb ik ook hier mensen horen klagen over het lage aantal toeristen dit jaar. Voor mij niet zo erg, want zo was het overal wat minder druk. Ik heb overigens mijn mening over de Thai enigzins bij moeten stellen. Waar ik in Bangkok steeds het gevoel had dat ze me allemaal een oor aan wilden naaien en nogal onsympathiek overkwamen, viel dat in Chiang Mai gelukkig wel mee.

De jungle in

Ook in de omgeving van Chiang Mai zijn hilltribes te vinden, maar waar in Laos het ecotoerisme de norm is en men de traditionele levenswijze van deze minderheden probeert zo weinig mogelijk te beinvloeden, zijn in Thailand veel dorpjes gewend aan een dagelijkse stroom toeristen. In sommige gevallen zijn ze zelfs verworden tot een toeristische attractie. Bij de Karen-hilltribe die ik bezocht, was de laatste het geval. Deze mensen worden ook wel de 'langnekken' genoemd, en niet zonder reden. De vrouwen van deze stammen dragen namelijk een hoop zware, metalen ringen om hun nek, die daardoor steeds langer wordt. Best bijzonder om te zien, maar helaas worden deze mensen tegenwoordig zo uitgebuit door te toerisme-industrie, dat het voelde alsof ik naar aapjes in de dierentuin aan het kijken was..

De rest van m'n driedaagse trektocht door de jungle was gelukkig beter. Eerst heb ik een uurtje rondgehobbeld op een olifant en daarna te voet een lange tocht gemaakt door de jungle, tot we bij een dorpje van de Lahu-stam aankwamen. Daar bleven we ook overnachten. Douchen moest hier onder een ijskoud straaltje water en de behoefte konden we alleen doen boven een gat in de grond. Het eten werd klaargemaakt boven een vuurtje en "slapen" deed ik op een matje van een centimeter dik. De dekentjes waren helaas niet berekend op de lengte van een Europeaan en de hut liet al het geluid, licht en de kou door.

Toch moest er de tweede dag weer gewandeld worden, maar gelukkig kwamen we al snel bij een waterval, waar ik me lekker kon opfrissen in het ijskoude water. Overdag is was het namelijk echt warm weer. Die nacht sliepen we in een kamp in de jungle en in plaats van jankende honden en kraaiende hanen, hoorde ik hier slechts het rustgevende geluid van het stromende riviertje achter de hut. De derde dag sloten we af met raften over een wilde rivier, waarna ik met de nachtbus vertrok naar Bangkok. De laatste halte van de reis.

Floating market

Ook de laatste dag telt! Vandaag heb ik een excursie gemaakt naar twee locaties buiten Bangkok. Vanochtend ben ik naar de floating markets van Damnoen Saduak geweest. Van tevoren had ik een iets te romantisch beeld van deze drijvende markt (was het niet James Bond die hier eens een avontuur beleefde?), want tegenwoordig bestaat het voor het grootste gedeelte uit souvenirkraampjes. Toch was het leuk om al die bootjes, sommige vol met fruit en groente, door de kanaaltjes te zien varen (video).

Bridge over the River Kwai

De brug over de rivier Kwai is eigenlijk een doodgewone brug, maar er gaat een tragisch verhaal achter schuil. De Japanners, die in WO II Zuidoost-Azie veroverd hadden, wilden Bangkok met Myanmar verbinden via een spoorlijn, voor het transport van militaire goederen. Gevangen geallieerde soldaten werden naar de jungle getransporteerd om te werken aan de spoorlijn - tegenwoordig bekend als de Death Railway vanwege de vele levens (100.000 mannen, vooral Nederlanders en Britten) die het project gekost heeft.

Nadat ik de brug had gezien, ben ik nog even naar de oorlogsbegrafenis geweest. Heel vreemd, dat op zo'n plek midden in Thailand zoveel Nederlanders (28.000) begraven liggen en overal Nederlandse namen op de stenen te lezen waren.

Naar huis!

Over een paar uur vertrekt mijn vliegtuig, de reis zit erop! Ik had best nog wel meer van de wereld willen zien, maar na vier maanden vind ik het ook wel weer mooi geweest. Ik heb de afgelopen tijd iets meegemaakt, wat niet iedereen meemaakt. Ik heb heel veel mensen uit allerlei verschillende landen ontmoet, prachtige natuur gezien, andere culturen meegemaakt en enorm veel gedaan en geleerd. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik de kans had om dit te doen!

Tegen iedereen die na het lezen van mijn avonturen ook wel zin heeft in zo'n reis, zou ik willen zeggen: Doe het gewoon, je zult er geen spijt van krijgen. Neem de beslissing om te gaan, en je hebt het moeilijkste gedeelte al gehad. Voor mij was het de ervaring van mijn leven, ik heb een geweldige tijd gehad en het heeft mijn blik op de wereld verruimd. Maar waarschijnlijk zullen er in de toekomst nog genoeg andere reizen volgen... Trouwe lezers, bedankt voor de berichtjes en mailtjes, en tot snel!