Zuidereiland, NZ

Marlborough Sounds

De ferryoversteek van het Noorder- naar het Zuidereiland was bepaald niet onaardig. Het zou zelfs een volwaardige attractie op zichzelf kunnen zijn. De tocht ging namelijk regelrecht door de Marlborough Sounds. Steile berghellingen die huizenhoog uit het water oprijzen, zelfs een grote boot lijkt dan opeens heel klein. Inmiddels heb ik ondervonden dat dit slechts een voorbode was van al het moois dat me op het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland nog te wachten zou staan. De landschappen zijn hier echt ongekend!

Eenmaal aan land ging mijn reis verder door het Marlborough wijngebied, met zo'n 60 wijngaarden het grootste wijngebied van Nieuw-Zeeland. De Sauvignon Blanc die hier vandaan komt is van wereldklasse. Tja, er was moeilijk aan te ontkomen; uiteraard hebben we even een stop gemaakt om wat wijnen te proeven.

Fifty thrilling seconds!

Een week eerder, in Taupo, had ik me er al helemaal op voorbereid, maar toen kon het wegens teveel wind niet doorgaan. In een klein plaatstje vlakbij het Abel Tasman National Park ging ik in de herkansing voor mijn... SKYDIVE! Beste lezer, mocht u ooit de kans krijgen een skydive te ondernemen; het is iedere cent dubbel en dwars waard! In een klein vliegtuigje werd ik naar een hoogte van 13.000 voet gebracht, waar ik kon genieten van een prachtig uitzicht over het National Park. Voor zover er wat te genieten viel althans, mijn hersenen dachten namelijk slechts aan wat komen zou. Voor ik het wist ging de schuifdeur open en bungelde ik met mijn beide beentjes buitenboord, vastgebonden aan de man die de belangrijke taak had op tijd aan het touwtje van de parachute te trekken. Ik heb nog snel vaarwel gezegd tegen de camera, waarna ik me moest overgeven aan de wetten van Newton. Het idee van een skydive is dat je een vrije val maakt van ruim 50 seconden, waarbij je een snelheid bereikt van 200 km/h. Het is moeilijk te bevatten wat er dan door je heengaat. Je beukt met zo'n gruwelijke snelheid naar beneden dat je eigenlijk niet eens kunt nadenken over wat er met je gebeurt. De wind suist met een enorm kabaal langs je oren en het enige wat m'n hersenen nog produceerden was het gelukzalige gevoel: "Wauw!!!"

Het volgende moment leek het alsof ik omhoog werd getrokken; de parachute werd uitgeklapt. Toen was het opeens doodstil. We zweefden rond boven een geweldig landschap dat ik toen pas op me in kon laten werken. De parachutist deed nog wat trucjes met zijn parachute en na een paar minuten landde ik, met m'n lichaam bomvol adrenaline, weer met beide benen veilig op de grond. GEWELDIG!!! (filmpje)

Kayaken

In het Abel Tasman National Park heb ik drie avontuurlijke dagen gehad. Drie dagen kayaken langs de schitterende kust. Kamperen. IJskoude nachten. Eten uit blik koken boven een gasbrandertje. 's Avonds een kampvuur maken om warm te blijven. Het klinkt allemaal nogal primitief, maar ik kreeg er dan ook wat voor terug. Tientallen verlaten strandjes waar geen mens te bekennen was, goudkleurig zand en prachtig helder water, turquoise gekleurd. Drie dagen lang heel mooi weer. Ik huurde de kayak samen met Byron uit Canada, die ik eerder in Rotorua had ontmoet. Bij hoogtij hadden we zelfs een paar keer de kans een rivier op te varen, wat weer compleet anders was dan op zee. Pure stilte. Elke dag hebben we vier tot zes uur gekayakt en tussendoor een aantal keer uitgerust en gezond op een strandje. We kwamen niet veel mensen tegen, maar hadden wel gezelschap van zeehondenkolonies die op de eilandjes leven. In de namiddag deden we mooie wandelingen op het vasteland, waardoor we de kust weer via een ander perspectief konden zien. Op de laatste dag kwamen we nog in een zware storm terecht en was het echt peddelen voor ons leven om de hoge golven te trotseren en de baai uit te komen. Al met al hele gave dagen! Conclusie: een warme douche is pas echt lekker als je eerst een paar dagen gekayakt hebt! :)

West Coast

De westkust van het Zuidereiland is het gebied met de meeste regenval in Nieuw-Zeeland (7m per jaar), wat zijn invloed heeft op het uiterlijk van het landschap. Zo is er bijvoorbeeld een uitgestrekt gebied aan regenwoud. Juist variaties als deze zijn wat Nieuw-Zeeland zo bijzonder maakt. Het is geen straf om in dit land rond te rijden met al die geweldige uitzichten. Het samenspel van water en land heeft in Panukaike gezorgd voor het ontstaan van de Pancake Rocks. De rotsen hier langs de kust lijken net grote stapels pannenkoeken.

Normaalgesproken zou ik Greymouth voorbij gereden zijn, ware het niet dat hier de brouwerij van Monteith's, een uitstekend Nieuw-Zeelands bier, gevestigd is. Een interessante rondleiding werd gevolgd door een nog interessantere proefsessie, waarbij ik kennis kon maken met de acht verschillende Monteith's bieren. Als toetje mochten we 25 minuten lang onbeperkt de tap bedienen; genoeg tijd om mijn favoriet nog eens even aan een nadere kennismaking te onderwerpen :) .

Blauw ijs

Franz Josef Glacier, een van de snelst bewegende gletsjers ter wereld. Het ijs beweegt hier drie tot zes meter per dag, wat er voor zorgt dat de gletsjer er elke dag weer anders uitziet. Het beklimmen van de gletsjer is risicovol en kan dan ook alleen met een gids, die de gevaren kent en bij de stijlste stukken treden uit het ijs hakt. Doordat het ijs constand in beweging is, ontstaan er allerlei bijzondere formaties, zoals diepe spleten en ijsgrotten. Van de vele hoogtepunten die ik in Nieuw-Zeeland al heb gehad, was Franz Josef Glacier echt een hoogtepunt! Een dag lang heb ik het ijs beklommen (met spikes onder de voeten), door gaten geklauterd en mezelf door smalle spleten gewurmd. De blauwe kleur van het ijs was ook heel bijzonder.

Hierna ging ik naar Fox Glacier, een andere gletsjer. Deze heb ik niet beklommen, maar er was wel een mooie wandeling die me naar een uitzichtspunt bracht voor een mooi zicht over de gletsjer.
Vlakbij Fox Glacier ligt Lake Matheson, ook wel bekend als 'The Mirror Lake'. Op dagen met een heldere lucht kun je in dit meer een prachtige reflectie zien van Mount Cook, de hoogste berg van Nieuw-Zeeland. Ik had geluk met het weer, dus ik heb een mooie foto kunnen maken!

The Adventure Capital of the World

De route van Fox Glacier naar Queenstown was er wederom een met schitterende panorama's, het ging dwars door Mount Aspiring National Park, waar ik heb overnacht in Makarora, een plaatsje met slechts 40 inwoners. In Wanaka heb ik weer een stop gemaakt om het meer met dezelfde naam te bekijken. Ik heb hier aan de oever even goed genoten van het uitzicht.

Een paar kilometer voor Queenstown kwam ik langs de Kawaraubrug, waar het bungyjumpen uitgevonden is. Na het bungyjumpen volgden in Queenstown vele andere avontuurlijke activiteiten, zoals hanggliding, jetboating, skydiving, rafting, skien, en ga zo maar door, waardoor Queenstown nu ook wel bekend staat als 'The Adventure Capital of the World'. Dit stadje barst van de energie. Tegenwoordig is er zelfs een waanzinnige bungyjump van 134 meter hoog.

Voor mensen die bij alleen de gedachte hieraan al de kriebels krijgen heb ik goed nieuws. Dankzij haar prachtige ligging tussen de bergtoppen van The Remarkables en Lake Wakatipu (filmpje), zal Queenstown ook de mensen die meer van natuurschoon of een goede wandeling houden, in hun behoeftes voorzien.

Met Tom en Kelly heb ik hier een niet zo extreme, maar wel heel leuke activiteit gedaan. Er is een lift die je naar de top van een heuvel brengt voor een voortreffelijk uitzicht over Queenstown en omgeving. Hier hebben we de 'Luge' uitgeprobeerd, een soort circuit waar je met rodelkarretjes naar beneden kunt scheuren. Dikke pret gegarandeerd!

Milford Sound

Het schijnt een fantastische rit te zijn van Te Anau naar Milford Sound, maar ik heb hem niet in volle glorie kunnen bewonderen. Het was nogal mistig op de dag dat ik deze route reed, die langs besneeuwde bergen en diepe dalen en door tunnels en over bergpassen voert. De boottocht door de fjorden van Milford Sound was dan ook niet zo spectaculair als normaal, maar toch heb ik iets van de grandeur van deze plek kunnen ervaren. De rotsen komen hier zo stijl en hoog uit het water dat je je opeens piepklein voelt (filmpje). Bergen van meer dan duizend meter hoog die als muren het water omsluiten. De hoogste, Mitre Peak, is maar liefst 1700 meter hoog (vergelijk, de Eiffeltoren meet 317 meter)!

Midden in het Fiordland National Park heb ik daarna ver buiten de bewoonde wereld overnacht in een soort kamp dat in vroeger tijd gebruikt werd door werklui die de wegen door de bergen gemaakt hebben. Het stikte er alleen van de sandflies, kleine vliegjes die erg kriebelende bultjes veroorzaken. Arme werklui..

Een ononderbroken aria van vogelgeluiden

Zelfs mensen met een sterke maag krijgen het waarschijnlijk benauwd tijdens de ferry van het vasteland naar Stewart Island. Het water was zo wild, dat na enkele minuten niemand in de boot meer iets zei; iedereen beperkte zich tot concentreren op de ademhaling en de blik vestigen op de horizon. Je moet er iets voor over hebben, maar dan heb je ook wat.

Stewart Island is qua grootte het derde eiland van Nieuw-Zeeland en de zuidelijkste van de drie. Nog verder naar het zuiden en je belandt op Antarctica. Er wonen slechts 400 mensen op Stewart Island. Het enige supermarktje van het eiland heeft een bord buiten hangen waarop de verjaardagen van de inwoners op worden aangegeven en in het enige cafe wordt je als tourist aangestaard, zo'n soort eiland is het. Heerlijk om een paar dagen van de natuur en de rust te genieten.

De eerste dag ben ik wezen vissen met John, die op Stewart Island geboren is en zijn hele leven visser is geweest. Hij bracht me in zijn bootje naar wat mooie plekjes, waar we op blue cod gevist hebben. Deze vis komt alleen in de wateren van Nieuw-Zeeland voor en is echt een lekkernij; het heeft een enorm zachte, haast zoete smaak. We gebruikten een simpel touw met drie haken en aas, primitief maar effectief. Ik heb ongeveer een dozijn blue cods gevangen, maar m'n vangst van de dag was een kleine haai! Telkens als ik een vis gevangen had, smeet John hem op het dek om hem bewusteloos te maken en fileerde hem vakkundig. Onze toeschouwers, een paar albatrossen (uit de kluiten gewassen zeemeeuwen met een vleugelspanweidte van 2 meter), kregen de restjes en ik kreeg aan het eind van de middag een zak vol verse vis mee, waar ik twee dagen heerlijk van heb gesmuld!

De laatste 200 jaar zijn de originele vogel- en plantensoorten van Nieuw-Zeeland ernstig in de verdrukking geraakt door o.a. ratten, katten, honden, herten en possums die door immigranten zijn geintroduceerd. Zo ook de nationale trots van Nieuw-Zeeland, de kiwi (klik hier voor een foto van een opgezette kiwi die ik heb gemaakt in het museum van Auckland). Deze vleugelloze vogel is bedreigd, maar gelukkig zijn er op Stewart Island grote aantallen van dit aimabele beestje. Zoals overal in Nieuw-Zeeland, doet de Department of Conservation er alles aan om de geintroduceerde dieren te verwijderen en op Stewart Island lijkt dit aardig te lukken. Voor vogelspotters is dit een paradijs, het is hier geen moment stil. Overal en altijd hoor je vogels fluiten.

De afgelopen twee weken had ik een leuk groepje waar ik veel lol mee heb gehad: Patrick, Stuart en Nicola uit Engeland en Rebecca uit Italie. Met hen heb ik een mooie wandeling langs de kust van Stewart Island gemaakt, langs verlaten baaien en stranden. Hier hebben we zelfs nog een aantal pinguins gespot. Ik ben ook nog een dag naar Ulva Island geweest. Op dit eiland hebben ze met succes alle uitheemse diersoorten verwijderd en er een vogelreservaat van gemaakt. Helaas geen kiwi's gezien, maar daar moet je veel geluk voor hebben, aangezien ze overdag slapen. Ik heb wel heel veel andere mooie vogeltjes gezien!

Dunedin

Vanaf Invercargill, waar de ferry uit Stewart Island weer aankwam op het Zuidereiland, ging m'n route naar Dunedin via de ruige zuidkust. Ik heb me wederom verbaasd over de natuur, het was weer totaal anders dan de landschappen die ik al gezien had. Vooral Curio Bay en Nugget Point, met de vuurtoren, waren bijzonder.

Dunedin wordt ook wel het Edinburgh van het zuiden genoemd. De vele Schotse immigranten namen veel van hun gewoonten mee, zo is hier een groot aantal doedelzakverenigingen, heerst er nog steeds een Schots accent, zijn de oudere gebouwen in Schotse stijl en er is net als in Edinburgh een heus kasteel. Voorafgaand aan een gezellig avondje uit heb ik hier de WK-kwalificatiewedstrijd Nieuw-Zeeland - Bahrein gezien, die Nieuw-Zeeland wist te winnen, waardoor we ze volgend jaar op het WK in actie kunnen zien.

Ik heb in Dunedin ook nog even wat aan m'n conditie gedaan, ik ben namelijk de steilste straat van de wereld opgerend (helaas geen records verbroken). Deze straat heeft een gradient van 1 in 2,86, wat betekent dat hij elke 2,86 meter een meter stijgt. De straat is vaak het toneel van allerlei wedstrijden waarin men op rolschaatsen, fietsen of zelfs in regentonnen van de berg afgaat.

Diezelfde dag heb ik iets gedaan wat ik altijd al eens wilde doen: curling. Deze op het eerste gezicht vreemde sport kan het best worden omschreven als jeu des boules op ijs. Veel mensen, waaronder ikzelf, hadden wellicht vooroordelen over curling, maar het is best leuk!

Alsof ik even in Engeland was

Via Lake Pukaki (met mooi uitzicht op Mount Cook) en Lake Tekapo ging ik naar Christchurch.

Mijn Engelse vrienden voelden zich in Christchurch wel thuis, het lijkt er volgens hen net Engeland. Dat kan kloppen, want met deze intentie is Christchurch ook gesticht. Men wilde hier aan de andere kant van de wereld een stad die model stond voor het geordende en beschaafde Engeland en men bouwde liever kerken dan cafees.

Ik heb hier de typisch Engelse gebouwen bekeken, ben naar het Canterbury Museum geweest, door de botanische tuinen gewandeld, met de antieke tram een ritje door de stad gemaakt en me laten vervoeren over de rivier de Avon in een typisch Engelse punter, een bootje dat wordt voortbewogen door een stok in de grond te duwen. In de prachtige gotische kathedraal heb ik een rondleiding gekregen. Ze hebben hier op doordeweekse avonden een avondzang, met geheel volgens de Engelse traditie een jongenskoor, dat als sinds de bouw van de kathedraal, 125 jaar geleden, bestaat. Je moet heel wat in huis hebben, wil je geselecteerd worden voor dit koor, en dat was te horen. Het klonk schitterend!

TranzAlpine

Mijn laatste dag in Nieuw-Zeeland heb ik gebruikt om in stijl afscheid te nemen van het land. Met de TranzAlpine, door velen beschouwd als een van de beste treinritten ter wereld, ben ik van Christchurch, aan de oostkust, naar Greymouth, aan de westkust, gereisd. En weer terug. Fantastische landschappen gingen nog eenmaal aan mijn neus voorbij. Via de Canterbury Plains, een vlak landschap met besneeuwde bergen op de achtergrond, ging het door valleien (filmpje), over de Southern Alps via Arthur's Pass, en uiteindelijk door het regenwoud van de westkust. Ik ben in de afgelopen zes weken tot de conclusie gekomen: Nieuw-Zeeland is het mooiste land van de wereld!